To książka niezwykła. Wielowymiarowa, z precyzyjnie zaprogramowaną retrospekcją w czasy szkolne dojrzewającej dziewczynki, samotnej i siedzącej w ostatniej ławce. Fabułą i klimatem kojarząca się z powieścią "Biała jak mleko czerwona jak krew" Alessandro D’Aveni, a także z "Trafnym wyborem" J.K. Rowling. Okazuje się bowiem, że bez względu na region Europy, wszędzie żyją młodzi ludzie przeżywający problemy "zbyt ciężkie, by je udźwignąć".

W dość niezwykły sposób udało mi się nawiązać kontakt z Aleksandrą Ziółkowską-Boehm. I po raz kolejny potwierdziło się, że jedna niezwykłość prowadzi w prostej linii do drugiej. Ta ostatnia z kolei do następnej. Cała moja korespondencja do Pani Aleksandry jest niezwykła. Cała Pani Aleksandra w sobie samej jest niezwykła. Niezwykły jest też ten wywiad i każde zawarte tam słowo. W swej niezwykłości wszystko jest piękne i prawdziwe, czyli... zwykle. Zwykłość bowiem jest cieniem niezwykłości. A od cienia nigdy nie uciekniemy na długo.